Patria mea in manibus est scelestissimōrum.

Nōn dē Cynocephalō illō dīcō. Scelestissimus quidem nēfandus est, semper fuī, semper erit, vērum prōdigium est, mōnstrum, nec potest quīn scelestissimus sit. Nōn dē illō dīcō.

Immō, dē iīs loquor quī eum suffulcit. Hominēs quī, dīvitiārum causā, scelerīs suīs libenter conīvent, clādem, famem, mortemque patientēs ut locuplētissimī fiant etiam locuplētiōrēs.

Procellæ horribilēs ter hōc tempore regiōnēs merīdiōnālēs recenter vastāvērunt. Cibus cum in domubus et macellīs fundītus dēlētus sit, duābus in hīs regiōnibus—Texas nempe et Florida—quī rem publicam administrant incolīs licentiam concessērunt, ut pittacia cibālia (dīcō “food stamps”) ad popīnās cibum emendī. Tertiæ vērō regiōnī, ubi cutis populī magnā ex parte fuscus est potius ac albus, Portō scīlicet Opulentō (“Puerto Rico”), licentiam herī negāvit.

Pæne dīmidiæ partī hujus cīvitātis populī nūlla est potābilis aqua. Pæne nihil auxiliī rēs publica eīs mandāvit. Præses noster, cīvēs suōs morī vidēns, dīcit apud eōs nullam “vēram” clādem esse, eīs jacit mappās chartaceās, et, photographēmatīs captīs, āvolat ut Caledonicē lūdat.

Et quōrum est eum remque publicam moderārī—dīcō eōs in Senātū et Domū, ut dīcitur, Repræsentīvā—cor cum ejus probē situm esse asserant, continuō ad latrocinium flāgitiōsum redeunt. 

Cynocephalus ille, præses (vel potius, ut scrībere solet quīdam diūrnālista, “præses*”) noster, magis in diēs mē terret. Eum cum arma in Corēam Septentriōnālem illatūrum esse dubitem, nihilominus dē tālī rē multō malim ancipitem nōn hærēre.

Canis, āērem linguēns, mē juxtā sedet, quæ fēlīcitātis mysterium, ut opīnor, sibi tenet. Tōtum diem in ōtiō dēgit, tribus tantum cōnstitūtīs officiīs māximī mōmentī: edere, mingere et alvum dēonerāre (quæ ūnā officium integrum faciunt), imprīmīs dormīre. Mihi autem amīcīsque inimīcīsque dēcernī vidētur rebus longē plūs implicātīs, nempe plūs stultīs, tempus dētero: timēre, invidēre, dubitāre, dēsīderāre, īrāscī stomachārīque, æmulāre, odisse. Quōrum, nisi fallor, nullum cane mē sapientiōrī lætiōrī beātiōrī interest.

Theobromæ autem sapōre numquam fruitur, idcirco mē esse malim quam eam.

Nīmīrum tempora Rōmāna plūs nostrīs fluctuāvērunt. Gracchōrum homicīdium (vel potius parricīdium), Catilīnæ conjūrātiō—istī similēsque casūs rem publicam plūs quam prōditiōnis rūmor ullæ ā præside nostrō ministrīsve ejus commissæ labefēcērunt.

Hīs autem Gracchī nōn necantur sunt temporibus, neque ā Catilīnā conjūrātur; ideō istīs dē rēbus mihi est nihil (saltem hodiē) dicendum. Tantum dē illīs quæ proferunt diurnāriī omnibus et singulīs diēbus nuntiīs. Latrocinium Trumpōrum illōrum, illīus Kushner, Manafort, Page, Stone—mihi spem pæne omnem adimunt reī publicæ umquam recipiendæ. Plutocrātēs vīcērunt, ut vīdētur.

Quōmodonam Rōmānī sua tempora patiissent, sī eōs interrete clādibus dē novīs continuō certiōrēs fēcisset, scīre maximopere velim. Vērum hanc ad rem humerī prōfectō nōn valent nec umquam valēbunt. 

Præparandum mihi est curriculum vītæ (“résumé,” ut dīcitur), mē quemadmodum id scrībam cōnsiliī plānē inopī. Curriculum meum tam varium fuit—totsulcum, venia sit dictō—ut scriptum vix ratiōnem habēret, præsertim ad usum postulātum, quod est hoc: Quædam argentāria poposcit ut biduum scholās dē arte orātiōnum scrībendārum hābeam.

Ad quās igitur disciplīnās mē addixī? Fābulās scænicās scrībere. Librōs vitā dē meā et nuper dē homicidiō scrībere. Talēs fābulās et librōs scrībere docēre. Duo sēmis annī sānē orātiōnēs scrīpsī, nōn vērō in modō verificātū facile mē hoc ad scholæ genus capācem mōnstrat.

Ergō hāctenus omnēs tentātiōnēs prorsus vanæ fuērunt.

Perendiē est curriculum mittendum.

Stertet juxtā mē canicula.

Vidēlicet nocte equidem stertō. Īnscītus, sānē, quippe quī dormiam. Mē vērō mīseret eōrum quōs juxtā mē quiēscentem obdormīre oportet.

Bene māne hodiē experrēctus sum—multō præmātūrius quidem quam et soleō et mihi convenit. In Latīnē legendō tempus trīvī, nōnnūllīs fabulæ Milēsiānæ paginīs perlectīs. Versiōnēs duō illīus librī cui titulus Anglicē Robinson Crusoe legō. Prīma, ā quōdam Goffaux versa, lectū est facilius; nōn vērō mihi omnīnō liquidum est, utrum ævī causā an solœcismī. Nempe hujus interpretātiōnis Latīnitātī sunt plūra idiomata (“cōnsiliī inops,” exemplī grātiā, et “manibus expānsīs”) quæ sē mihi “ēnuntiāta in promptū” præbent. Nēsciō autem num “cōnsiliī inops” vel “manibus expānsīs” junctūræ germanæ Latīnæ sint an tantum idiomata “hodierna” (h.e., ex posterō sæculō nonagēsimō) ex linguīs vulgāribus tracta et Latīnē scævē expressa.

Altera versiō, ā quōdam Nagel versa, pauciōra talia idiomata continet, sed forsitan plūs “vēræ Latīnitātis” sapit.

Illā illīus Goffaux perlectā, mē Nagel perlegere oportet, deinde ambās cōnferre, præsertim ubi altera idiomatī utātur, altera nōn, ut ipse judicem (quoad fierī potest) utra “certamen Latīnitātis” vincet. Nihilominus ambæ prōderunt.

Solonem illum ā Herodotō dīxisse traditur—nīmīrum nōn verbatim, sciō vērō mē sententiam fere teneō—nēminem fēlīcem vocārī oportēre donec mortuum—h.e., quī hodi fēlīx esse videātur, crās miserrimōrum miserrimus sē præbēre possit, ac vice versā. Quācum sententiā equidem plānē ac prōfectō stō. Hāc dictā, historiārum pater (ut meritius vocātur quam, ut apud nōnnūllōs, mendāciōrum) novōs maximī ingeniī librōs ut documenta prōfert.

Hōrum argūmentum librōrum scīlicet casus bellī Persōrum regum duōrum est, ille Darius fīliusque ille Xerxes. Quī in Græcōs, præsertim Athēniēnsēs, bellum intulērunt, unde—classe, exercitū, omnibus amissīs—fūsī fūgātīque sē recipiunt.

Quod ad quōw scelerātōs attinet, quī Cīvitātum rem publicam Fœderātum dominantur (nam dominantur quidem potius quam moderantur gubernantve), eōs hanc obviam itūrōs esse, sperandissimum est. Quī jam summō in ordine versantur, nec quicquam aliter ac scelera flagitiaque faciunt. Utinam ūltimās diēs in carcere cōnsumant!

Satis vērō superque. Mihi sunt negotia, ad opus igitur accingam.

Hāc vespere cum marītō pelliculam spectāvī nomine Moana. Spectāculum sānē puerīs puellīsque destinātum, sicut vērō fere omnia ā Disney in lucem ēdita multa et hominibus adultīs offert. Īnfeliciter dum explicābātur fābula iterum iterumque obdormīvī, quippe quī et senex et debilis sim, nē singulam quidem pelliculam valeō. Nihilominus placuit.

Hodiē amīcæ Virginiæ auxiliō facturus ad Larēs trānsferendum. Mihi cordi est amīca et veterrima—plus quam XXV annōs abhinc alter alterum cognōvimus—nec auxilium præbēre nōn perplacet. Utinam autem paululum serius conventūrī essēmus. Nē obdormiam, sicut hāc nocte accidit, vereor.

Tōtum hodiē diem ad ūniversitātem discipulīscum quī nuper fābulæ musicæ prīmam manum apposuērint dēgō. Histriōnēs VII ad fābulam agendam locātī sunt; quattuor diēs præmeditantur (quōrum hicce secundus est); deinde, spectāculō īnstructō, coram aliōs discipulōs prōditur.

“Superbia” quamquam “pride” sibi velit, nōn tamen hōc quī per mē diffunditur affectū proprium vocabulum est. (Nec est nīmīrum “diffundere” quod ad “affectus” illum adhærit vocabulum; nondum sat hīs in rēbus versātus ut melius reperiam, eō quod servit utor.) Lexicone autem perquīsītō, vocabulum “efferō” occucurrī, fortasse igitur carpo. Histriōnēs hōs, fābulam dum īnstruitur, discipulōs tutus, effīo. Scrīptōrēs meliōrēs sunt, ut putō, quam ad hujus initiō annī scholasticī, nec nihil istīus acuendī mihi debētur—ergō meī quoque causā efferor!

Potius quam mē ut omnia singula ēnuntiāta exarem cōnficere, commentāriī brevis hujus finem faciō.

In proximum!

Mihi in mentem subvenit commentārium proximum nōn omnīnō vērum, vel saltem aliquantulum temerārium, fuisse. Liber dē quō potentissimum scrībēbam, cui titulus Robinson Crusoeus (scīlicet interpretātiō Daniel illīus Defoe), multās quidem loquēlās junctūrāsque continet—versus vērō in Latīnam annō MDCCCXXIII, h.e. 1823 est, nec lingua jam lātē orbem per terrārum dīvulgāta. Fierī potest ut F. J. Goffaux, quī in Latīnam eum togāverit, ut ita dīcam, linguam penitus caluerit et librī Latīnitās, ut Cæsaris illa mulier, suspiciōne vacāverit. Nōn vērō sat perītus sum ut sciam.

Præterhāc Goffaux nōn est sōlus qui librum hunc vertit. Sunt vērō QUINQUE tālēs: Goffaux, Lieberkühn, Newman, Nagel, Avellānus. Illam autem interpretātiōnem illīus Nagel excēpī eās inter optima, exemplar igitur ēmī. (Etiam illa illīus Goffaux mihi laudāta est.) Quæ vērē, quoad sciam, Latīnitātis mihi plus sapere, ut ita dīcam, vidētur—vērum parum sciō.

Sīquidem Nagel illīus liber Latīnitās illam illīus Goffaux præstat, ideo illīus Goffaux junctūræ loquēlæque posthabendæ sunt?

Fortasse, interpretātiōne illīus Nagel perlectā, respōnsum sciam.

In aeroplanō sedeō, Novum Eborācum vectus, feriīs peractīs atque novō gaudiō nactō, vel potius inventō. Sīquidem sōlum vēra sunt dīcenda, gaudium novum est datum.

Dē novō fonte Latīnitātis scīlicet loquor, quī mē citius certiusque progredī sinet. Librī enim antīquissimī in lūcem editī sānē perbellī sunt, quod vērō sibi voluērunt eōrum scrīptōrēs admodum perspectū est difficile. Quid interest inter—ut exemplam ponam—“signa cōnferre” et “manūs cōnserere”? Vel inter “bellum īnferre” et “bellum gerere”? Est quidem; non exstāre, ut dīxit cujusdam nōminis oblītus sum, synōnyma, nam vocabulō ūnicuique umbra propria colorque est, etsī vix ab illīs aliōrum distinctus, vīta vērō Rōmānā tam procul ab illā nostrā hodiernā erat ut distinctiōnēs hās acūtē discernere haud possim.

Lībrī autem recentiōrēs mihi aliō in lūmine sē præbent, ut vidētur. Librum assumpsi cui titulum hōc in mōmentō oblītus sum, sæculō ūndēvīcēsimō ineunte typīs exarāta, mihi multō in auxiliō tālēs ad distinctiōnēs interdum—nōn dīcō etiam nōnnunquam—perspiciendās, quia, ut opīnor, vīta scrīptōris (vel potius vertōris) et, ut ita dīcam, aciēs oculōrum nostram sat quadrat ut locūtiōnēs nōbīs liquidiōrēs sint.

At hāc voce scrīptā, prorsūs cōnfectus sum; ad Latīne scrībendum mihi oportet omnibus viribus utī. Ideō docūmentī aliquid crās præbēbō. Quandōquidem tīro sum, nec sine ēmendātiōne prōgrediar, menda, soloecismōs, et barbarismōs, quæsō, corrigite.