Herí nocte cœtús aderam ad novem hominés núdius sextus ad Charleston, South Carolina, occísós commemorandós, nec dé vespere est méns nón ambiguus. Partim verbum “superábimus” á mille plusve vócibus cantátum gaudium excitávit. Partim nésció quid boní verbum “superábimus” cantáre efficiat. Órátor únus mihi studium excitávit, nempe Jumaane Williams, quí sic (plusve minus) locútus est: “Sí vénistis ut hodié lætétis, nec crás contrá injúriás dimicábitis: domum itis.”

Cantáre bene incipere est. Quot véró rem ibi finiunt?

Difficultás scriptórí est hæc: semper labórat. Nempe, nón est hóra cónstitúta quá officium advenit, prandet, domum discédit. Item nón est quoque ad vacandam. Évenit igitur ut semper aliquantum cúrátus est.

Hodié, exemplí grátiá. Sí enim negótium cœpissem hóram nonam, quintam désitúrus sim (nunc paulum tertiam post hóram est), hórá dé quintá vespere fruí possim. Réapsé tamen tótum diem paulum anxius fuí eróque: Mé oportet aliquid facere, scríbere, aliquem vocáre?

Hóc dictó, sunt profectó difficultátés pejórés quidem habitú.

Crédidí právé hodié diem discipulí démonstrátiónibus ultimum ad úniversitátem esse. Negótium igitur quod post hórás merídiem implére exspectábam in tenuem áerem subitó ad hóram trédecimam évánuit! In mentem vénit pelliculam Rebellem spectáre (Díductí sequéns) sed, hórárum index haud omnínó malum convéniéns, in bibliopólás duás in quibus maximé délector aliquot hórás versus sum. 

Domum tandem revéní et jam paucás hórás ad ótium habeó. Quidnam faciam?

Umbra tantum scit...

Ephemeridim hæc aliquot diés negléxí. Ad bonam Latínitátem hæc nón est via!

Nesció cúr solum cum difficultáte ad legendum reperió. Cæsar sat facile est, sed aliquantum tædiósus. Holberg (Iter Subterraneum Nicolai Klimii) multó gratior est, sed pauló nimium difficile. Ciceronem nón jam temptáre voló. Dé Harrió Potter et Philosophórum Lapide (právó tituló Harrius Potter et Philosophi Lapis útí recúsó) mé délectat, ré vérá, sed quódammodó tamquam fraudárem sentió...

Forsitan difficultás sit nón legendó sed proptereá, quod nón ad scríbendum adductus sum. Vel ad scríbendum saltem Latíné. Fortasse signó est, nec librum adopertum neglégere débeó.

Videámus quod ferat hodié.

Ad præparátiónem nunc sedeó spectáculórum discipulís meís scríptórum. Alia sémestra discipulós quibus magnum est ingenium doceó. Ínfélíciter hoc nón est tálum sémestre. Fortasse semestre proximum melius erit.

Á spectáculó comicó Aliquó Pútidó nomine nuper domum revéní. Dé duóbus frátrís poétís sexágésimó in sæculó tractábátur quí vátem Nostradámum vísitant quó Shakespearem melius æmulárí comperiant. Nostradámus eós certiórés facit genus húmánum quondam cujusdammodí spectáculum, "musical" nomine, plausibus vociferátiónibusque clárissimís perárdenter acclámátúrum esse. Prætereá mentiónem facit spectáculum Hamlet nómine ex Shakespearis omnibus apud populum pergrátissimum futurum esse. Dé nómine autem erráns spectáculum Omelet vocat, quæ nómen est ré vérá éscæ ad jentáculum ésæ. Mendósius et mendósius procédunt frátrés, nec Shakespeare sé ab ínsídiís abstinet, usque ad fínem hilarem.

Spectáculum mihi vérum lepidum erat, unó exceptó: jam mé mágnoperé tædet dé cinædís in theátró jocórum. Quod decem vígintave abhinc annós decébat, nón jam decet. Nón mihi placet mé ut lúdibrium vidére. Aliud est—quod dé tálís rébus fíerí potest—perspicientiam jocósamque dícere, aliud est stultitiam.

Spectáculó tamen valdé fruébar, nec mé pænitet adfuisse.

Scænam quæ prímum cinædicó dé coitú tractet mé jam oportet scríbere (scænam prímam saltem nón ad mihi frícándó úsum). Fabulá hoc éventum héróí omnínó novum esse et eum admodum commóvére postulánte, statuí igitur eum numquam jam cévuisse—sólum futuisse. Hic amátor autem héróí ut id patiátur persuadéns, hic illum adamat...nec scit uter quam calamitósus erit exitus...

Rórem bibere Montánum Diætéticum séró désinere mé oportet. Sí minus, quam vítæ mihi est relictam teram lychnobius.

Sollicitor circulum meum Latínum déféctúrum esse.

Sunt præter mé trés quí aliquantulum perítí sunt. Etsí haudquáquam fluenter, avidé tamen sermocinámur. Est deinde úna quæ quamquam imperíta sermocinárí impigré conátur. Sunt autem déniqué duo quí tam fungí esse videntur, nec loquuntur nisi fere acié gladií compunctí. “Quid dé ré crédis?” dícébit únus nostrum perítórum. Post moram dícébit alter duórum, “Nihil,” seu “Quá dé ré?” Alter á propositó iterum iterumque dígreditur, anglicé véró, quia nimiam marijuánam fumat; alter modo nihil dícit. Erat altera imperíta impigraque, ménsem duove abhinc autem rursus in Germaniam discessit. Sermó eá presente lepidé sí minus léviter fluxit. Sunt autem ea absente quasí duo gregés pró únó, nec sció quómodo cohæreant.

Diem tótum líberum habeó. Pelliculam amícó cum Rob spectáre própositum est, sed negótium impróvísó habet, nec sólus íre cupió. Jam ad télephónum lúsí, nec plús tempus sic absúmere vélim. Hanc notiunculam scríbó. Fábulam Tremontánam scríbendam est. Quid céterí diés mihi præbébit?

Herí ephémeridim hanc interrétiálem ad latínitátem acuendam cónstití. Ephémeridim nuper inventam Deus ex Crápulá nómine valdé admíror, cujus Latínitás scríptóris tam expedíté et facilé fluit ut et quasi esset patria lingua et spem eæ jam appropinquandæ feré abjiciam. Decem quidem abhinc annós ephémeridim statuit—verisimiliter quattuor annós nátus—nec tam erat perítus quam nunc est; id véró temporis paulum mendósé scríbébat (jam exemplí grátiá “Dícis linguam latínam” pró “loqueris” scrípsit). Attamen ille quidem vocabula “lódíx” et “abnoctáre” jam noverat, quum mihi jam esset hóra tóta necesse ut hanc notiunculam brevem scríberem.  Psychiatrístus mihi quærat quamobrem mé adversum alium arbitrí. 

Eum ut sé effutuat júbeam.

Mendás, quæsó, corrigite; discipulus tantum sum, nec errórum ínsciéns discere possum.