Stertet juxtā mē canicula.

Vidēlicet nocte equidem stertō. Īnscītus, sānē, quippe quī dormiam. Mē vērō mīseret eōrum quōs juxtā mē quiēscentem obdormīre oportet.

Bene māne hodiē experrēctus sum—multō præmātūrius quidem quam et soleō et mihi convenit. In Latīnē legendō tempus trīvī, nōnnūllīs fabulæ Milēsiānæ paginīs perlectīs. Versiōnēs duō illīus librī cui titulus Anglicē Robinson Crusoe legō. Prīma, ā quōdam Goffaux versa, lectū est facilius; nōn vērō mihi omnīnō liquidum est, utrum ævī causā an solœcismī. Nempe hujus interpretātiōnis Latīnitātī sunt plūra idiomata (“cōnsiliī inops,” exemplī grātiā, et “manibus expānsīs”) quæ sē mihi “ēnuntiāta in promptū” præbent. Nēsciō autem num “cōnsiliī inops” vel “manibus expānsīs” junctūræ germanæ Latīnæ sint an tantum idiomata “hodierna” (h.e., ex posterō sæculō nonagēsimō) ex linguīs vulgāribus tracta et Latīnē scævē expressa.

Altera versiō, ā quōdam Nagel versa, pauciōra talia idiomata continet, sed forsitan plūs “vēræ Latīnitātis” sapit.

Illā illīus Goffaux perlectā, mē Nagel perlegere oportet, deinde ambās cōnferre, præsertim ubi altera idiomatī utātur, altera nōn, ut ipse judicem (quoad fierī potest) utra “certamen Latīnitātis” vincet. Nihilominus ambæ prōderunt.

Solonem illum ā Herodotō dīxisse traditur—nīmīrum nōn verbatim, sciō vērō mē sententiam fere teneō—nēminem fēlīcem vocārī oportēre donec mortuum—h.e., quī hodi fēlīx esse videātur, crās miserrimōrum miserrimus sē præbēre possit, ac vice versā. Quācum sententiā equidem plānē ac prōfectō stō. Hāc dictā, historiārum pater (ut meritius vocātur quam, ut apud nōnnūllōs, mendāciōrum) novōs maximī ingeniī librōs ut documenta prōfert.

Hōrum argūmentum librōrum scīlicet casus bellī Persōrum regum duōrum est, ille Darius fīliusque ille Xerxes. Quī in Græcōs, præsertim Athēniēnsēs, bellum intulērunt, unde—classe, exercitū, omnibus amissīs—fūsī fūgātīque sē recipiunt.

Quod ad quōw scelerātōs attinet, quī Cīvitātum rem publicam Fœderātum dominantur (nam dominantur quidem potius quam moderantur gubernantve), eōs hanc obviam itūrōs esse, sperandissimum est. Quī jam summō in ordine versantur, nec quicquam aliter ac scelera flagitiaque faciunt. Utinam ūltimās diēs in carcere cōnsumant!

Satis vērō superque. Mihi sunt negotia, ad opus igitur accingam.